Αντί επικηδείου
Πρωί-πρωί στις 10 Ιούνη έμαθα για το πέρασμά σου προς την Αιώνια ατελεύτητο Ζωή. Παπα Ανδρέα
εκείνη τη μέρα ήμουν «δέσμιος» στις πανελλαδικές και δεν μπόρεσα
σωματικά να παραστώ στην εξόδιο ακολουθία σου. Όμως νοητά ελεύθερος και
παρών στην αόρατη «μακάρια οδό» κατά τις κρίσιμες ώρες της εκδημίας σου. Νάχουμε συνεχώς την ευχή σου. Σε ευχαριστούν, το ξέρεις άλλωστε πολύ καλά, πρωτίστως και τα δικά μου παιδιά, όπως και όλα τα άλλα παιδιά, που υπεραγαπούσες και πρόσεχες ιδιαίτερα…
Εκεί που θα πας, θα συναντήσεις αυτούς που έφυγαν πριν λίγο καιρό από την όντως ευχαριστιακή συλλογικότητα. Ανάμεσά τους ο Λευτέρης, ο Αλέξανδρος και ο Μιχάλης των συχναζόντων ευχαριστιακά στο ναΐδριο. Θα συναντήσεις ακόμα γιαγιάδες (όπως την κυρά Ουρανία), κάποιους καθηγητές από το Πανεπιστήμιο (όπως ο Παναγιώτης), αλλά και ο Γιώργος,
που πριν εκδημήσει πρόωρα κι αυτός, είχε ακούσει με απλότητα – και το
είπες και ξαναπείπες – ότι θα ακούσει πάλι, μιας και μια σπάνια
παγκοσμίως ασθένεια αφαίρεσε την ακοή του. Και όντως μετά από λίγο καιρό ως μυρωδάτο διάλειμμα άκουσε ομιλίες, λόγους και ύμνους, πριν ταξιδέψει για το χώρο των «επτά πνευμάτων»…
Απέδειξες ότι η Γνώση, παπα Ανδρέα (Σπυρόπουλε)*, είναι άλλο πράγμα από τις… γνώσεις… Υπηρετώντας αμισθί, ως σχολάζων ιερομόναχος, στο πανεπιστημιακό παρεκκλήσιο των «Τριών Ιεραρχών»
που ακόμα ταπεινά παραμένει ζωντανό μέσα στο λεγόμενο «ναό της γνώσης»,
στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Σ’ αυτό που φέρει το σήμα και τον τίτλο του
Πρωτόκλητου Ανδρέα.
Λίγες είναι, αλλά σημαδιακές, οι
πληροφορίες μου για την προ-συνταξιοδοτική σου ιερατική πλήρως και όχι
στεγνά επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Έμαθα ότι αγαπητός ήσουν και
στους «απέναντι» Αιτωλούς…, όπου κι εκεί άφησες τα πνευματικά σου ίχνη.
Φίλοι μου ομιλούν όχι μόνο για το μη υψηλόφρον ανάστημά σου, αλλά και για σημαδιακά πράγματα και ειδικές «συνομιλίες» και «οράματα». Ομολογώ, παρότι εκ πεποιθήσεως – ίσως και εξ ανατροφής και φύσεως – είμαι σ’ αυτά αμυντικός, όλα αυτά όμως παραταύτα ταιριάζουν όντως με τη βιωτή σου.
Μια βιωτή που έβλεπε τους έχοντες ανάγκη «με την πρώτη ματιά» και χωρίς
καν να στο ζητήσουν. Γι’ αυτό πάντα οι τσέπες ήταν άδειες, αν και
γέμιζαν αλλιώς, αφού είχαν «τεράστιες τρύπες»…
Είχες ομολογήσει, όταν δεν μπορούσες πλέον να πάρεις τα πόδια σου τόσες ώρες λειτουργικές και αναζητούσες τον «επόμενο», ότι θα φύγεις όταν τελειώσει η αξιοθαύμαστη εσωτερική αγιογραφία του πανεπιστημιακού ναϊδρίου.
Σου υπενθυμίζω, πριν κλείσει η εκδημία σου ούτε μήνα, ήδη την προηγούμενη Κυριακή, των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, μυσταγωγηθήκαμε χωρίς σκαλωσιές και με πλήρη αγιογράφηση…
Πως το γνώριζες «αγράμματε» ιερομόναχε; Λάθος: «αγράμματε»
Αρχιμανδρίτη, μιας και ο Επίσκοπος της Πόλης πρόλαβε στα 85 σου να σου
δώσει άκρως τιμητικά και αληθινά τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη, όταν συχνά
δίνεται «επαγγελματικά», όπως και άλλοι τίτλοι εγκόσμιοι.
Από εκεί ψηλά θα αγναντεύεις τόσο τον εγγράμματο μόνιμο «παπα Πέτρο»,
που είναι συμβατός τώρα στο παρεκκλήσιο που παρέδωσες γλυκά, αλλά και
τον ηρωικό «παπα Κώστα», που αμισθί αναπληρώνει, όταν η χρεία το
απαιτεί.
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχαστεί ούτε ο «παπα Παναγιώτης» που άοκνα και αμισθί ανέπτυξε και κατόπιν παρέδωσε στον «παπα Πέτρο» το φοιτητικό λήμμα, μα ούτε τον επισκέπτη «παπα Θεολόγο» που έδινε ένα άλλο τόνο… Εσύ πάντως απλόχερα άφηνες πάντα χώρο σε όλους, γιατί δεν ήξερες από συντεχνίες…
Αξίζει να σημειωθεί πως ποτέ δεν παρατήρησα να έχεις βατικάνεια αντίληψη και σχέση
με την επιτροπή διαχείρησης του ναϊδρίου, παρά μόνο κάποιες ελάχιστες
λειτουργικές συμβουλές. Ίσως λιγότερες απ’ αυτές που χρειάζονταν. Γιατί
γνώριζες τη σημαίνει «παρέμβαση» εξουσίας…
Προσωπικά δεν είχα τόσες στενές σχέσεις, όσο άλλες ψυχές μαζί σου, όμως ήξερες καλά ότι διακριτικά στεκόμουν εκεί κοντά, όντας μακρινός επισκέπτης. Μη με παρεξηγήσεις γι’ αυτά, ειδικά τώρα που γνωρίζεις περισσότερα.
Είμαστε βέβαιοι ότι είσαι και θα είσαι πάντα κοντά μας από το χώρο των πολλαπλών διαστάσεων, γι αυτό αναφωνούμε, παραλλάσοντας με πνευματικό νόημα, ένα σύνθημα των δρόμων:
«Παπα Ανδρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς»!!!
* «…Ο
εκλιπών (ετών 87), ολίγων γραμμάτων αλλά με ζέση ψυχής, Λειτουργούσε
ανελλιπώς τον Ναό επί 15 συναπτά έτη, αχρηματίστως, διδάσκοντας τους
Πανεπιστημιακούς με το ήθος του και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του….»
πηγή
πηγή
