Ένα κελί μέ ἄρωμα, μονάχα «Ἅγιον Ὄρος»

Δυό δρασκελιές διάδρομος, ἄλλου πλανήτη χῶρος,
γεμάτος μέ τά χρώματα, μιᾶς ἄλλης γῆς Ἑλλάδας,
ἕνα κελί μέ ἄρωμα, μονάχα «Ἅγιον Ὄρος»
κι ἀνταύγειες, φῶς, παιχνίδισμα, πνευματικῆς λιακάδας.

Ἐδῶθε ἀντιστέκεται, ἡ πάλαι Ρωμηοσύνη
κι ἐδῶθε τό Βυζάντιο, ἀκόμα ἀναπνέει…
προσκυνητές, καλόγηροι, σεπτή Ἱερωσύνη,
-στοῦ χρόνου κείνου τ’ ἄφθορου, πού πάντα θά ἐμπνέει-
καί ζοῦν κι ἀπολαμβάνουνε, τά ἀποστάγματά του
καί κοινωνοῦν στόν πάμπλουτο, χιλιόχρονό του χρόνο,
πού γιά τήν κάθε μέρα τους, τά ἀνταλάγματά του,
μυριάδες συναισθήματα, χωρίς ἄγχος καί πόνο.
Κι ἡ Παναγιά Βασίλισσα, σ’ αὐτό τό περιβόλι,
περιδιαβαίν(ει) ἀόρατα, μ’ Ἀγάπ(η) ἀνάμεσά τους,
σιωπηλά καί νοιώθουνε, κάποια στιγμή τους ὅλοι,
τό Πάναγνό Της ἄγγιγμα, βαθειά μές τήν καρδιά τους.
Γ.Μ. trelogiannis.